Kerstgroet

De laatste tijd ben ik nogal druk geweest met een aantal schrijfprojecten die zijn voortgekomen uit het verschijnen van Ketters en Paapsen en natuurlijk met het schrijven van deel 2 van Machiel Dierks, het leven van een dagloner. Al dat werk heeft me nogal weggehouden van Sociale Media en dit blog.

In het volgend jaar horen jullie meer over alle spannende ontwikkelingen. Nu wil ik iedereen hele fijne feestdagen wensen. Hoop op een betere wereld heb ik op korte termijn niet, maar laten we proberen om in onze eigen omgeving toch iets moois te maken van 2016.

De afbeelding is van een schilderij van Emile Claus uit 1891 en is getiteld De IJsvogels. Ook dit beeld doet mij denken aan de Amer, tegenover het huisje van Machiel en het volgende fragment uit het boek:

Een paar dagen later breekt eindelijk de zon door. Opgetogen stormt Pieter de keuken binnen. ‘We kunnen schaatsen, de Amer ligt dicht.’ En dan is plots het huisje aan de dijk vervuld van vrolijke opwinding. De schaatsen worden opgezocht en dikke jassen en mutsen aangetrokken. Wie geen schaatsen heeft, laat zich niet ontmoedigen. Ze zullen later ruilen.

‘Ga je mee Co?’ vraagt Machiel, die een paar schaatsen voor de soldaat heeft gereserveerd. Niemand was meer teruggekomen op de uitbarsting van de schutter. Het had Machiel echter niet losgelaten. Hoe die ruwe soldaat als een kind had gehuild in moekes schoot. Een schaatstochtje zou hem vast goeddoen.

Van alle kanten snellen mannen, vrouwen en kinderen toe. Achter een houten keukenstoel slaat een jongetje zijn eerste krampachtige slagen. Een groepje kinderen kibbelt om het gebruik van een prikslee. Boeren zogoed als arbeiders zwieren over de bevroren kreek. Soldaten met verlof mengen zich in het gekrioel.
‘Om het hardst’, daagt Machiel de soldaat uit. De jonge mannen stuiven over het ijs, meten hun krachten en houden pas stil als de kreek doodloopt op een dijk. ‘Verder?’ vraagt Machiel.‘Ja, fijn. Maar niet zo hard.’

Aan de andere kant van de dijk gaan ze in een kalm tempo voort. Zwijgend gaan ze over kreken en sloten tot waar geen andere schaatsers meer zijn. Eindelijk staan ze stil. Co slaakt een diepe zucht en Machiel durft vragen.
‘Hoezo moest je nou zo huilen, toen in de keuken.’

Geïrriteerd haalt de schutter zijn schouder op, wil rechtsomkeert maken, maar bedenkt zich dan toch. In de verlatenheid van de winterse polder doet Co van Slot zijn verhaal.