De Blauwe Iris (mijn tekst)

Al eerder schreef ik over de blauwe Iris in het kader van het Kunst van Leven project. Tijd om te laten zien wat Bep Bernard en ik ervan hebben gemaakt.

Aan weerszijden van het pad sieren irissen de bermen. De diepblauwe kroonbladeren staan wijd open en verleiden bijen en hommels. Zoemend landen ze op  het pad van gele draden dat naar de nectar leidt. 

De wandelaar beziet het fleurige schouwspel en bezint zich over het vraagstuk van het leven dat zich voor zijn ogen afspeelt. Hij begrijpt de boodschap van deze prachtige bloemen, die hun naamgeving danken aan Iris, de mythologische gezante van Griekse Goden, die  in haar veelkleurige regenbooggedaante als vredestichter verscheen om de harmonie in de natuur te herstellen.  

Hij weerstaat het verlangen een bloem, een heel boeket te plukken. Ach, kon hij ze als een kunstenaar vereeuwigen. Hij zou hun vormen schilderen in kleurige streken als Monet of van Gogh; als Hesse hun kleuren in klanken beschrijven. Zo zou hij hun boodschap openbaren. Het is de tijding van het leven zelf, dat in voortdurende beweging van geboorte, bloei, verval en dood, zich steeds heeft weten aan te passen en omvormen. 

Zoals de iris en de bij in symbiose samengaan, zo is alle leven in wankel evenwicht verbonden. De wandelaar weet zich een nietig deel van dit ontzagwekkend, kwetsbaar natuurverband. 

Kon Iris nog eenmaal uit zee oprijzen om haar goddelijke werk te doen. Maar de wandelaar gelooft aan geen goden en hij weet dat het de mensheid zelf is, die zorg zal moeten dragen voor de uitgeputte planeet en hij hoopt dat het daarvoor nog niet te laat is.