Leentje

Ik kwam haar toevallig tegen. Zo stel ik mij Leentje voor in haar eerste huwelijksjaar met Machiel. Bij het zien van deze afbeelding schoot mij onmiddellijk de volgende (concept) scene uit deel 2 te binnen.

Gari Melchers; Moeder en Kind

Machiel slaat zijn ogen op. Het lijkt wel of hij bewusteloos is geweest, zo diep heeft hij geslapen. Het is gedaan. Het delven is voorbij en hij hoeft niet meer. Hij voelt naast zich, maar Leentje ligt er niet. Haar plaats is niet eens meer warm. Ze moet al lang op zijn.

In de keuken ligt Arjaantje in de krib stil te sluimeren. Zie je nu wel. Niets aan de hand. Maar waar is Leen?

In het varkenshok kijkt Leentje toe hoe de zeug luidruchtig slobbert van de brij die zij het dier zojuist heeft gegeven. Ze is boos. Oh, ze begrijpt best dat het werk zwaar is, maar Machiel was zo liefdeloos geweest gisteravond. Snapt hij nou echt niet haar zorg om het kind? Zachtjes gaat de deur van het hok open. In de streep licht staat Machiel. Schuchter kijkt Leentje naar hem op. Machiel schrikt van de blik in haar ogen, waarin boosheid en verdriet vechten om voorrang.

‘Leen, wa is er?’
‘Niks’, haalt Leentje haar schouders op.
‘Leen…?’
‘Giel.’
‘Zie je nou dat er niks is met ons Arieke.’
‘Ja maar ik was zo bezorgd, Giel en je deed zo lelijk.’
‘Moe Leentje. Ik was zo moe.